Skortdýrið þrífst á vanþakklæti - fimmtudagur og hugleiðing Guðna
Þú þráir það sem þú starir á
Skortdýrið er meðvitundarlaust en gríðarlega öflugt. Þegar þú ert ekki í vitund þá ræður það ferðinni – dregur þig áfram hvert sem það vill fara, frá einni freistingu til annarrar, frá einni refsingu til annarrar.
Skortdýrið þrífst í skugga og myrkri, en ástríða þess er mikil og taumurinn sterkur. Til að viðhalda þjáningunni sem er myrkur og höfnun einblínir skortdýrið á þann skort sem er þér erfiðastur – þau svið lífsins þar sem er að finna nægilega til finningalega hleðslu til að þú engist um í skorti.
Skortdýrið þrífst því á vanþakklæti. Því það er ekki hægt að upplifa skort í lífinu og vera þakklátur og uppljómaður á sama tíma.
Þetta tvennt getur aldrei farið saman.
Skortdýrið veitir því oft athygli sem þú vilt ekki. Hrukkunum. Aukakílóunum. Draslinu í stofunni. Ryðinu á bílnum. Af nógu er að taka, því enginn vill vera eins og hann er.
Áhyggjur eru bæn. Þess vegna eru flestir upp- teknir af því sem þeir vilja ekki. Þjáningin gengur út á þetta hugarástand; við beinum öllu ljósinu á sársaukann; á ofþyngdina og það sem við viljum ekki vera. Upp úr þessari athygli á skortinn fæðist þjáningin.
Okkur hefur verið tamt svo lengi að einblína á það sem við viljum ekki að við vitum varla sjálf hvað við viljum. Við vitum miklu frekar hvað við viljum ekki – og með því að beina stöðugt athygli að því viljum við það til okkar. Það sem við viljum ekki verður okkar vilji – með sterku ljósi athyglinnar. Við vökvum og nærum græna grasið hinum megin við lækinn
Ein æfingin á námskeiðum mínum felst í því að þátttakendur strika eina línu á mitt blað, skrifa vinstra megin allt sem þeir vilja ekki og hægra megin allt sem þeir vilja. Að þessu loknu er blaðið brotið í tvennt og hliðinni með „vil ekki“ er snúið niður. Þetta er einföld leið til að beina athyglinni að því sem við viljum, frekar en að skortinum í lífinu. Og merkilegt nokk þá reynist öllum miklu, miklu erfiðara að skrifa það sem þeir vilja ... en vinstri hliðin fyllist eins og ekkert sé.
Við tökum ábyrgð og viðurkennum að það sem við höfum, höfum við viljað til þessa.