Að kunna meta litlu skrefin í átt að betra lífi.

Góðan daginn.

Jæja þá eru komnir nokkrir dagar síðan að ég kom heim .
Búin að fara á kröftugar æfingar síðan þá.
Núna held ég að ´ég geti með sanni sagt að ég sé með harðsperrur í öllum líkamspörtum.
Alveg að fíla það....er samt pínku sárt.
En samt þessi góði sárauki því þá veit ég að líkaminn er að lifna við :)

Afhverju að vera pína sig svona?
Og afhverju að vera alltaf með matinn á hreinu?
Afhverju alltaf hollt ?

Jú því ég ætla ekki að enda í þessum sporum aftur eins og á fyrri myndinni.
Ef að ég leggst í smá pirring og finnst allt ómögulegt og ekkert gangi með vigtina skoða ég þessa mynd.
Handónýt af þreytu, verkjum, uppgefin á sál og líkama.
Svo smá harðsperrur og stingir ekkert miðað við það að geta ekki staðið undir sjálfri sér.

Hreinlega eignast annað líf.
Og virða öll smáu skrefin :)
Á seinni myndinni er ég í gallabuxum.
Var búin að þrá að eignast svona gallabuxur í mörg ár.
Iss passaði ekki í neinar.
Síðan fann ég þessar og alsæl.
Talandi um lítil skref.
Þær smellpössuðu.
En í Brighton byrjuðu buxurnar að reyna skríða niður.....og viti menn kraftarverkin gerast ég þurfti að stoppa í næstu búð og kaupa belti.
Ég hef aldrei notað belti 
Og vá hvað það var mér mikið kvíða efni að finna belti og ath. hvort passaði um mittið á mér...ætlaði ekki að þora máta 
Laumaði mér út í horn á búðinni og mátaði.
Júpp ég er stoltur eigandi af geggjað flottu leðurbelti í st. L 
Og ekki með í minnsta gatinu...neibb gat dregið aðeins í :)
Það eru svona moment sem gefa þessu öllu lit 
Að gefast ekki upp.
Vigtinn haggast ekki þótt beltið sé núna alveg möst.
Það eru breytingarnar á líkamanum.
Að mæta í ræktina gefast aldrei upp og brosa bara yfir öllum litlu skrefinum.
Virða sjálfan sig af verkum og hrósa fyrir þótt ekki nema agnalítil skref.

SKAL-VIL-GET er ennþá sem ljósapera aftast í hnakkanum á mér 
Aldrei gefast upp.

Njótið dagsins.